öğrendim...

yine yoksun her akşam gibi
bu akşamda yoksun
sonraki akşamda ve sonra derken daha kaç akşam daha yok olacaksın
alışamdım bir türlü..
hiç alışamdım .. kendi kendime yaptım.
seni kendime çağrışımda yalnıştı senden uzak duruşumda.
şimdi yine yoksun .yok oluşun bana çok şeyler kattı azalacak derken çoğaldı.
karmakarışık oldum bilsen ..
ama bilmiyorsun . hatırımı bile sormuyosun.
merak bile etmiyorsun..ne acı kendi adıma sana söyleyeceğim içimin derinlerinde
yalnızlığın bana onu yüksek sesle öğrettin nerdesin neden duymuyorsunn
beni
haykırıyorum sana içimde sessiz sesszi neden beni duymuyorsun

bu geceler nezaman bitecek ne zaman baharı ömre milat diyecez

.......
öğrendim
çok kere sen yoktun yalnız kalmayı öğrendim
köksüz bağsısızım , kaarakış soğunda yok saymayı senden öğrendim.
yok sayılmak neymiş bunuda öğrendim
..öğğrendimmmm...

acı da olsa öğrendim
gittin .. sözlerime küstüm..kendime tahammülü öğrendim..

vuslata 3 kala...

yürek te bütün iş, yüreklerde
gönül bir iş
derin bi nefese , gülen , güldükçe gönül açan bi gönle
ihtiyaç yükseldi.seni sensiz yaşamaktan seni rüya da görme ihtimalinden
bıktım.
yazmak için kelime aramaktan , sesimi kendime duyurmaktan bunaldım.
mapus da klavye gibi parmaklarla sarıldım yazmaya
irtifa alanım arttı. görüş alanım açıldı ama sen ufukta belirmedin..
ıssız olurmuydu insan olurmuş ,kayıplara karıştım bu alemde..
sesime bir ses gönlüme bi dokunuş yok ,mefdun mu olmalı, terennümmü etmeli

vuslata 3.kala