kayıp hürriyetimin şuçlusu "zaman"

kayboldum kendi içimde ,ayna ya bakınca bu yabancı kim diye soruyorum
çözmeye çalışmıyorum , yüzümdeki izlerden çıkarmak bile istemiyorum
bu kayboluş bu kayıp hallerim görmek istmeyişimdendir seni
kendime baktıkça ne çokta görüyorum seni , uzun zaman çok uzun yollarımız var çok da sinirliyim , kızgınım ve hırçın
kaybettim çok uzun zamandır bu bulamadığım o tılsımı kaybettim ayna da ,yollaarda
görmek istemeyişim bundadır.
kendimi bulunca seni görememek beni inciticek bu hırçınlığımı ,asi bakışlarımı
tembel hallerimi , uykusuz hallerimi onu uykuyla kapamak halimi sevmiyorum
aynadaki halimi , benim ben olmayan halimi sevmiyorum ve yaşamaksa solgun çiçeğin açmayan mevsim hali..
onun içindir ki kayıbım bu kalabalık kentte kimi zaman öğretmen oluyorum
kimi zaman öğrenciyim sürekli rol değiştiriyorum
kimi zaman zamanda yolcukluk halinde otobüsün demirini sımsıkı tutmuş sana geliyor halde evine yürüyen bi vakur kız halleri
hüznü saklamış saçlarına rengini beyaz çalmış, büzülmüş dudakları bi isyanın kıpırtısı
kaşları kalkınca hayır demeye bile gerek duymayan o halimi tanımak isteemezsin ya
aynada bunları görmek istemiyişim senden bilesin ,,, nasıl bileceksin ki sanki
o dasın kocaman penceresinde sürekli kapalı perdeleri için deki kapanmış duyguları kendime benzetmek istemiyorum.." tıpkısı" kayıbım zamanın elinde mekansız
kayıp hürriyetimin tek şuçlusu bu uzun zaman oldu
şuçluyum ve çekiyorum zamanı..